Yalandan Nefret Ederim Ama Yalan Söylüyorum

Ailem boşandı. Annem yeni birini buldu. Ah benim tatlı(!) üvey babam samimi olmak gerekirse adam piçin teki. Alkolik, herşeyden kavga çıkartabilen biri. Başlarda umrumda değildi sonuçta onunla konuşmam zorunlu değildi ama zaman geçtikçe bana karışmaya başladı. En son adama siktir git demiştim hatırladığım kadarıyla -ki bununla gurur duyuyorum :D- Kendime sürekli iyi olduğumu söylüyorum. Dışarıda, bir yerde benden daha kötü hayata sahip olanlar var diyerek ama sadece kendimi kandırıyorum. Ben iyi değilim. Annemin beni umursadığını dahi sanmıyorum zorunlu olduğu için ilgileniyor belkide benimle.Hep evden gitmeyi hayal ederim. Biriktir o parayı kimsenin seni tanımadığı bir yerde yaşa bunu istiyorum... Tanınmayan kız yoldan geçerken kimsenin umrunda olmadığım bir yer. Kaybolabileceğim bir yer... Ailemle bitmedi sorun arkadaşlarım dediğim kişiler tek tek gitti. Yalnızlık bununla büyümek zordu. Canımı yakıyordu ki hala yanıyor.Ben sadece diğerleri gibi olmak isterdim iyi bir aile, sebep olmadan gülümsemek, beraber bir şeyler yapmak. Beni sevdiklerini duymak ama imkansız babam dediğim adam kimbilir şimdi nerede.. Olmaması daha iyi ona ihtiyacım yok değil mi? Şimdi gelse bile ne yapabilir ki, kaybedilen onca sene nasıl telafi edilir ki..  Yinede numara yapabilirim herkese iyi olduğumu hiçbir sorun olmadığını söyleyebilirim şimdi yaptığım gibi zaten sadece önemsiyor gibi yapmak için sorulan bir şey ''İyi misin?'' değil mi?

Benim aptallık hikayemi başlatan nedenlerden bir kaçı bunlar.. Eğer bunu okuyorsanız bana acımayın bunu acımanız için yazmıyorum. Sadece sessiz çığlıklar atmaktan çok yoruldum..

Benim Dünyam

Burası benim günlüğüm olacak. 

Okur musunuz bir fikrim yok. İşin eğlenceli tarafı beni tanımıyorsunuz. 

Lütfen eleştirmemeye çalışıpbenim tarafımdan bakın.  Sizi kendi dünyama misafir etmek istiyorum. Fazla aptallıkla dolu bir dünya. Yinede etrafımdaki kimse beni dinlemezken belki siz beni dinlersiniz..